Niby wszystko jest ok, ale osoby z ZD wciąż nie mogą być razem. Stąd gdy to się udaje staje się to wydarzeniem.

15 latek z ZD, mający istotne zaburzenia komunikacyjne chodzi do szkoły masowej i nie ma z tym problemów. Po drugie jest wspierany w niej i akceptowany przez uczniów, którzy umieją docenić jego inność.

Pisałem o tańcu w rożny sposób. Teraz dzięki Thomasowi pokażę jeszcze coś innego. To jest Tess.

Obiecałem przy pierwszych wpisach o Madeline obserwować jej karierę ewidentnie sterowaną przez świetnie funkcjonującą mamę.

Już niedługo się zacznie, jednak zanim to nastąpi, Kobas pisze:

Za moich czasów dzieciom robiło się tylko zdjęcia. Wy macie możliwość robić już filmy i zakładać kanały. W ten sposób dzielicie się swoją wiedzą i fajnie.

Dziękuję za to zdjęcie kolejnej wspaniałej dziewczyny, którą znam już bardzo długo. Cieszy mnie to!

Próbka poniżej i bez mojego komentarza!

“Down the road” jest formatem programu opracowanego w Belgii, który potem miał także swoje edycje w innych krajach. Teraz przychodzi czas na Polskę i odczarowanie trochę tego, co jest społeczeństwu nieznane.

Gdy jesteśmy młodzi nie rozumiemy czym są marzenia. Gdy jesteśmy starzy tym bardziej nie rozumiemy, że możemy marzyć i po marzenia sięgać. Osoby z ZD nie odróżniają za młodu marzeń od rzeczywistości, a gdy już wiedzą czym to jest pozostaje pytanie: czy i kto może pomóc w realizacji tych marzeń.

Pamiętam jak się dziwiłem, gdy Teresa kaczan wspominała, że powinniśmy zawsze walczyć o to by nasze dzieci były samodzielne. Jak dostaję zdjęcie takie jak to…wracam do tego właśnie momentu: POZWÓLCIE WASZYM DZIECIOM BYĆ SAMODZIELNYMI.

Mamy Mikołajki, zatem mikołajkowe zdjęcia Basi.

Jak fajnie mieć przyjaciół. Zaskoczyli, zrobili niespodziankę i były urodziny. Zaśpiewane 100 lat i u Jaśka uśmiech od ucha do ucha! Dziękuję Beci, Adrianowi, Cyprianowi, Kajtkowi i wszystkim tym którzy o Janku pamiętali!

Dostałem zielonogórski kalendarz, fajny na 2020 rok. Oto próbka.

Basia podsyła mi zdjęcia co jakiś czas i jest to niesamowite jak Inga rośnie i nabiera wprawy w tym co robi najlepiej…pozując do obiektywu.

Zdjęcia, zdjęcia i jeszcze raz zdjęcia. Fajnie się robi, fajnie wyglądają, wszyscy chętnie je oglądają…

Czytam Wasze komentarze do mojego ostatniego wpisu i zostaję zmuszony do jego sprecyzowania.

Janek się urodził…strona Bardziej Kochanych mówiła, że nic się nie da, nie ma takich możliwości i po prostu nie ma szans. Już 13 lat później, mamy inną informację, która raczej wskazuje czego osoba z zespołem Downa jeszcze nie osiągnęła. Zmiana epokowa? Zdecydowanie tak.

Bobby Henry jest 27-letnim pracownikiem szpitala dziecięcego McLane. Ma zespół Downa i jest jednym z najbardziej oddanych i punktualnych pracowników szpitala. Za to jak pracuje i co robi otrzymał dla mnie coś niesamowitego od Burmistrza miasta Temple: w tym mieście 28 październik był dniem Bobbiego!!! Dla mnie niezwykła nagroda za oddanie i bycie częścią lokalnego […]

Kamil wykańczał ostatnio nas swoimi natręctwami…koniecznie zszyć, to co nie jest zszywanlne w jego bluzie na szwie, bo nawet niewidoczne, by coś tam było, trzeba było szyć. Po 4 razy dziennie szyliśmy dlatego, że on to widział, czego my nie widzieliśmy, aż przyszedł dzień cudu.