Asia po kilku tygodniach dołączyła do nas. Kamil ze mną  po wirusie. Musieliśmy wybrać łatwy spacer, byśmy nie padli pod pierwszą górką. Popatrzyliśmy na pogodę i w górach wszędzie miało lać. Odrobinę mniej w Górach Sowich i tam postanowiliśmy się wybrać na grań, której jeszcze nie przeszliśmy.

Miało być oczko pogodowe. Jedno jedyne i to w jednym miejscu: między Szczytną, a Polanicą Zdrój. Na pytanie do chłopaków gdzie jedziemy, obaj i to jednoznacznie stwierdzili: Szczytnik i Zamek. Zatem dodałem Wolarz byśmy odrobinę się zmęczyli.

Miało lać. Miało mocno lać. Nie mogliśmy odpuścić kolejnego weekendu bez spaceru w górach. Szukaliśmy i szukaliśmy, gdzie tutaj pójść. Trafiliśmy na mapie na coś “małego” między Polanicą Zdrój a Szczytną. Tam nie byliśmy, więc prognoza pogody, tak będzie oczko między 13-16, więc jedziemy.

Nie pamiętam kiedy tej zimy byliśmy w górach. Ciągle coś było nie tak i tak czekaliśmy, aż w końcu powiedziano, że będzie słońce. Jak słońce to …tym razem w Góry Suche. Na ostatnie granie na których jeszcze nie byliśmy.

Nie być pod Roque de Agando, to jak nie być na La Gomerze. Dla nas to był najwspanialszy szlak, którym moglibyśmy wędrować i wędrować, a Janek tylko potwierdzał nami: jest Mistrzem górskiego wędrowania!

Wczoraj zmęczeni, dzisiaj nastawieni pozytywnie na miła wycieczkę. Miła bo znów las inny niż wszystkie i najwyższy szczyt la Gomery do zdobycia. A zaczęło się tak. Jeszcze nie wyszedłem z auta, a już słyszałem: “Jarek motyl, rób zdjęcie!” No pewnie motyl w lutym to brzmi niezwykle . Zaczęliśmy zatem od motyla.

Chodzenie po górach to też czas wspomnień. Kiedyś dawno temu, postanowiliśmy wejść na ścianę, jaka była obok naszego domu w Słowenii. Było w tym dużo szaleństwa, jak się okazało. Był to szlak trudny, tak samo jak ściana, którą trawersował. Komarča została w naszych głowach mocno. Na Gomerze postanowiliśmy sobie wejść od tak na El Cedro. […]

Po rozgrzewce na Fortaleza nie byliśmy zmęczeni. Przepraszam dzieci nie były zmęczone, my nie byliśmy wykończeni. Szukaliśmy następnego celu na ten dzień, ale bez szaleństwa tak myśleliśmy. Jak dzień rozgrzewkowy to rozgrzewkowy. I tak trafiliśmy na punkt widokowy Mirador del Santo. Jak? Nie wiem do dziś jak to się stało, że tam trafiliśmy, bo jest […]

Czasami czekasz na tą jedną chwilę, by wiedzieć że ruszasz w wyprawę życia. Przez prawie miesiąc nie mogliśmy wyjść w góry. Narastało napięcie. Zdecydowaliśmy się mimo wszystkich problemów uciec, choć na chwilę w inne góry. Wiedzieliśmy, że ruszamy w tą wyprawę, nie wiedzieliśmy, że może być to nasza wyprawa życia.

Zbliża się czas na rozpoczęcie wędrówek po pięknych górach. Wiele z Was pyta się jak zacząć, albo jak wejść na kolejny szczyt Korony! Ostatnio każda osoba, którą spotykałem w systemie zdrowia o to pytała. No i mamy szczęście, że Hasające Zające wydały ten przewodnik…także dla Was, dla całych RODZIN! W nim plan wycieczek, historie, anegdoty. […]

Na koniec Gór Opawskich i na koniec Sudetów. To był cel. Asia, kobieta która kiedyś dawno temu, miała niechęć do wchodzenia na szczyty powyżej 700 m, a potem nagle stwierdziła, że wszystko poniżej to pagórki, tym razem nie protestowała, że celem był szczyt o wysokości 541 m! Nauczyliśmy się szacunku do każdej góry, gdyż potrafią […]

Najtrudniejsze chwile zawsze przeżywamy na “asfaltówce” na Morskie Oko. Janek tego nie cierpi ani wchodzić, ani schodzić. Jest to jak katorga dla niego. Jeżeli miałbym powiedzieć o czymś w kontekście technicznym, jak Wy o to pytacie, to nie znajduję takich elementów. Jak ma w plecaku picie, ciastka jako nagrodę za zdobycie szczytu i jest plan […]

To że jesteśmy razem: Asia ze mną…a potem razem jako rodzina. To jest coś, czego nam najbardziej brakuje i najtrudniej nam osiągnąć na “dole”. Z tych wszystkich wejść, jednak będę pamiętał tę jedną chwilę, gdy szliśmy od Morskiego Oka w dół “asfaltówką” po wyprawie na Mięguszowiecką Przełęcz Pod Chłopkiem.

Rok temu Wojtek zadał mi takie pytanie. Sam chodzący po górach, właśnie został ojcem chłopaka z zespołem Downa. Powiedziałem mu, żeby poczekał, bo planowaliśmy w 2022 dotknąć “nieba”. Przychodzi czas na odpowiedź na pytanie, jakie Wojtek wtedy zadał.

Darek pytał się przed każdym wydarzeniem, gdy miał mówić o swoim filmie o nas: “Ile tych szczytów zdobyliście?”. Potem Ci którzy chodzą po górach zadawali to samo pytanie. W końcu usiadłem i zacząłem liczyć.

Po zaskakujących doświadczeniach z Muflonową Percią, postanowiliśmy wykorzystać zimę i trafić tam, gdzie jakoś do tej pory ciężko było trafić, bo było za blisko, bo nie prowadził żaden szlak…i nie wiedzieliśmy, że tam jest tak fajnie…a wciąż wydaje mi się, że Góry Suche przeszliśmy wzdłuż i wszerz.

Po przerwie miała wrócić do nas, na wędrówki, Asia. Jak w ubiegłym roku, zimą, miał też z nami wędrować Gutek z Tatą. Był problem, gdzie pójść. Nie było planu! Patrzyłem z Jankiem na mapę, we wszystkie strony Sudetów i nie mieliśmy, gdzie iść. Przepraszam, znalazło się coś w naszych Górach Suchych. Na ich samym początku […]

Javori hory, to po czesku Góry Suche. Grudzień to początek zimy. Góry Suche plus zima, to najlepsze co może się zdarzyć by wykończyć ojca, a dzieci będą rozluźnione. Zatem wziąłem to na swoje “bary” i pojechaliśmy na szlak, którym może raz szliśmy…ale w wariancie od Czech to nigdy. Miała być przygoda.

“Pani Asiu, dlaczego o tym nie mówicie głośno! Być tak wysoko z dwójką takich chłopaków…musicie mówić, że oni mogą!”. Spotkanie z Panią Danusią i Panem Michałem pod Zawratem dało wiele emocji. Ich doświadczenie w zakresie funkcjonowania z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie, ale i doświadczenie górskie zrobiło swoje. Zostaliśmy wyściskani, pochwaleni za to, że chodzimy tam gdzie […]

Janek chciał do restauracji na obiad. Zgodziliśmy się, tylko do tej restauracji musiał dojść. Tak zdobyliśmy Wołową Górę, dominanta absolutnego nad Kowarami.