Dwa.

Dla wielu z Was może to być niezrozumiałe. Dla wielu oderwane od rzeczywistości, ale takie są moje reakcje, ojca.

Dwa to w istocie ideogram dla dwóch rzeczy, które wczoraj i dziś mnie spotkały. Pierwszy to film pt. “Księgowy”

Opowiada o księgowym z autyzmem w konwencji fajnego filmu sensacyjnego. W pewnym momencie, gdy go oglądałem, patrząc na osobę, która nie umie porozumiewać się z najbliższymi, zablokowało mnie. Przestałem moimi emocjami widzieć film, akcję, a widziałem człowieka zamkniętego w ścianach swoich emocji. Dreszcze “porażki” pojawiły się we mnie…bo widziałem mojego syna, któremu nie umiałem i nie umiem z tym pomóc.

http://www.filmweb.pl/film/Ksi%C4%99gowy-2016-728399#

…a potem ten artykuł, który mnie tylko “zatrzymał”. Pada tam to zdanie: “ Dzię-ku-ję -powoli sylabilizuje, a komisja z wrażenia odgina się w fotelach. Bo to jego pierwsze słowo, odkąd przyszedł na studia.”

Też tak miałem w swoim życiu, gdy przyszło pierwsze świadome zdanie Kamila, gdy miał 14 lat.

 

http://wyborcza.pl/duzyformat/7,127290,21510116,geniusz-z-autyzmem-moje-cialo-to-kula-u-nogi-zna-szesc.html#BoxGWImg

Mój Kamil jest autystą, zamkniętym w klatce swojego życia. Nie jest geniuszem, jest człowiekiem. Jego inność przeraża, jego gwałtowność i odosobnienie “zabija”, ale jest człowiekiem nie mordercą, nawet gdy wybucha.