Nienawiść do drugiego.
październik 5, 2018 by Jarek
Kategoria: Po prostu życie
Ta sytuacja też mnie dotyczy. Żyjemy w Polsce, gdzie rodzic dziecka niepełnosprawnego powinien tylko …. żyć dla swoich dzieci i chodzić z nimi na rehabilitację…a jesteśmy przecież ludźmi takimi jak wszyscy. Każde “normalne” zachowanie to grzech, skaza, powód do nienawiści i wytykania. Wciąż słyszę, że mnie na wszystko stać…nigdy nie słyszę ile musze pracować z żoną by to mieć. Bardzo łatwo powiedzieć “kradniesz”, bardzo trudno powiedzieć “podziwiam, że chcesz”…taka jest Polska bez dziękuję i proszę, bez dzień dobry i miłego dnia….
“Czy naprawdę rodzice niepełnosprawnych dzieci – tylko dlatego, że zbierają pieniądze na ich kosztowne leczenie – powinni zrezygnować ze swoich potrzeb, zainteresowań, rzadkich chwil, kiedy mogą zrobić coś tylko dla siebie?”
Więcej: http://www.edziecko.pl/rodzice/7,79318,23997988,zbieraja-na-rehabilitacje-dzieci-a-maz-w-firmowych-butach.html#s=BoxOpLink
ot Polska właśnie. Jarek, miejmy odwagę mieć to w doopie! Ściskam mocno.
Myślę, że te komentarze wynikają nie z nienawiści, tylko z frustracji, której w Polsce jest dużo, bo wielu z nas pracujących uczciwie (i też ciężko) w różnych zawodach wynagradzanych jest nieadekwantnie do wykonywanej pracy, wyzyskiwanych, mobbingowanych i dopiero od niedawna bezrobocie jest na znośnym poziomie, ale nadal średniej klasy buty sportowe wydają się jakimś luksusem a 100 zł za godzinę fizjoterapii to dla wielu ludzi kosmos. W Polsce wcale nie trzeba być niepełnosprawnym, żeby doświadczyć braku pieniędzy na leczenie – wystarczy “banalne” zwyrodnienie stawów. A jak człowiek odmawia sam sobie rehabilitacji i leków, żyje z bólem i bezradnością – trudno mu wykrzesać sobie empatię wobec faceta w butach, na które ich samych zwyczajnie nie stać. Myślę, że to wytykanie wynika właśnie z tego, że buty Nike nie są czymś “normalnym” – normalne i zwyczajne jest kupowanie jak najtańszych butów, choć bardzo bym chciała by było kiedyś inaczej.
Niech ci, których zżera zazdrość wezmą się do pracy. Jakie to polskie zazdrościć drugiemu. W trakcie protestu rodziców niepełnosprawnych w sejmie też wyciągnięto z fb zdjęcia z wczasów jednej ze strajkujących. “Jak ona śmie protestować skoro ją stać na wczasy”. “Prawdziwi Polcy i Polacy bardzo chciałby
“Prawdziwi Polcy i Polacy” bardzo chcieliby, abyśmy przywdziali worki pokutne, bo jak nic, chore dziecko to “nagroda” za nasze grzechy. Róbmy swoje, jak mawiał Wieszcz i nie patrzmy na nich.
Jarku, tlumaczyles mi, że tak jest, a ja zielona w temacie, bo w anglosaskim świecie jest zupełnie odwrotnie, odmawiam przyjęcia tego do wiadomości. To nie może być gremialne i powszechne, i zawsze, i wszędzie. Nie zgadzam się na taką rzeczywistość. Myślę, że jest mnóstwo rodziców, którzy dopingują inne dzieciaki i wirtualnie bądź osobiście przytulają rodziców. Pomagam w miarę możliwości nowym mamom od Indii po Jordan, byle się dogadać po angielsku, drogą pantoflową mnie znajdują i z miejsca tworzy się to serdeczne porozumienie mam szukających odpowiedzi i pomocy. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że tutaj jest inaczej. Przekornie to mówię, wiesz … Bo to, że tzw. profesjonaliści rzadko dopuszczają myśl, że coś mam w temacie do powiedzenia, to norma jak świat długi i szeroki. Są wyjątki, nieliczne. Ale mamy, ze Stanów, Anglii, Kanady itp. wspierają się jak mogą, wiwatują na sto komentarzy, jak dziecko guzik zapnie, a jak mama mówi, że ma spadek formy, to podniosą na duchu i jeszcze tydzień później dopytaja czy wszystko ok. Jak naiwne dziecko, wierzę, że też tak możemy.
Dominika, ja pomagam, także dzięki tez Tobie ludziom od Ameryki Południowej przez Afrykę, Europę i Azję…ale jesteśmy wyjątkami wychodzącymi z kultury anglosaskiej, europejskiej. W Polsce nie jest tak i nie będzie, a wybory Polaków, także tych którzy mają dzieci niepełnosprawne, są jednoznacznie negatywne dla tych ideei. Polska ma być tylko dla jednego rodzaju Polaków … i znów nikt się nie uczy historii.