“On mnie zostawi…”, “…co ludzie powiedzą…”, “…będą palcem go wytykać…”

Na 9 nowych mam 8 zaczęło znajomość ze mną jak wyżej. Z płaczem. Tylko 1 nie zaczęła tak ze mną rozmawiać. Czy jest się bać zatem? Tak, ludzie wciąż wytykają nam rodzicom dzieci z ZD, że mamy takie dzieci.

“Co ja mogę Pani pomóc, to dziecko z downem.” “Nic z tym się nie da zrobić, bo to jest wada genetyczna.” “Jak Pani urodzi, to jakoś dacie sobie radę”.

9 na 9 matek usłyszało jedną z tych formułek od lekarzy ginekologów. Ich dzieci wpisane zostały już w segregację i odrzucenie społeczne. Ciekaw jestem jak Ewa i Kaja z tym sobie poradzą.

“Gdzie mogę uzyskać informację o wadzie mojego syna?”

Lekarz ginekolog: “Nie potrzebuje Pani jej, z tym nic się nie da zrobić”

Lekarz pediatra przy okazji wizyty z starszym dzieckiem:” Downa się nie leczy, musi Pani rehabilitować”

Lekarz internista:”Nie wiem”

Lekarz endokrynolog: “Coś się robi, leczy się tarczycę, ale tak nic nie ma”

Kolejna segregacja: 9 na 9 matek usłyszało coś takiego.

Wszystkie trafiły do mnie dzięki internetowi, który jako jedyny daje szansę i wiedzę.

Lekarze inicjują przymus strukturalny państwa, bo są jego urzędnikami.