2010.08.07 – Prawie jak bajka

Znalazłem nową recenzję “Mojego Roku”. Troszeczkę inną niż ta wcześniejsza.

Coraz częściej w Polsce wydaje się komiksy nie ze względu na ich artystyczną wartość, lecz nośny temat. „Mój rok” francusko-japońskiego duetu Jean-David Morvan – Jiro¯ Taniguchi to również album na temat. Za warstwę graficzną odpowiada Japończyk (za to album wydano w dużym francuskim formacie), którego rysunki urzekają delikatną, pastelową, wręcz bajeczną kolorystyką. Niestety, scenariusz też jest jak z bajki i gdy tylko zaczniemy czytać „Mój rok”, wielokrotnie złapiemy się za głowę. Autorzy mieli dobre intencje: chcieli pokazać, że główna bohaterka opowieści, dziewczynka z zespołem Downa, „czuje, cierpi i kocha jak każdy z nas” (cytat z okładki). Ale Taniguchi i Morvan przesadzili. Stworzyli cukierkowy obraz choroby.
Protagonistka, mała Capucie, jest bowiem wyjątkowa pod wieloma względami. I jak na ośmiolatkę z zespołem Downa wyjątkowych cech posiada tak wiele, że to aż niewiarygodne. Mała chodzi do zwykłej szkoły i dopiero za chwilę trafi do specjalnej, jej monologi wewnętrzne zbudowane są ze zdań złożonych i zawierają abstrakcyjne pojęcia, którymi dzieci z zaburzeniami rozwojowymi zwykle nie są w stanie się posługiwać. A do tego jej twarz zupełnie nie wygląda jak twarz kogoś cierpiącego na zespół Downa. „Mój rok” miał być komiksem uczącym tolerancji, a przecież jednym z powodów niechęci wobec ludzi z downem jest właśnie ich stygmatyzujący wygląd. Tymczasem autorzy sprzedają nam historię o chorobie w wersji superlight, czystą i ładną. Od Capucie nikt w autobusie się nie odsunie, a rówieśnicy nie będą się z niej śmiać.