Co jakiś czas wraca dyskusja o płodności w zespole Downa. Tym razem przeczytałem raport naukowy, który wyjaśnił wiele…ale i potwierdził jeszcze więcej.

Dziękuję Pani Paulinie z SONI za to podsumowanie, tego co się działo w Ferrarze. Dziękuję Zawodnikom i ich Rodzicom za to co osiągnęli. Cieszy mnie to, że znaleźli się sponsorzy i niech tak będzie!

Najlepsze życzenia jakie mogą nam się przydarzyć to takie jak to. Dziękuję Julita bardzo.

Pojawiły się maile typu: “Jarek pomóż. Dziecko jest dziwne, nie chce słuchać, płacze i nie wiem co się dzieje. Nauczyciele też zauważyli, że dzieje się coś nie tak?”…tylko co?

Te 5 h to jak gwiazdka z nieba. Było cicho, bardzo cicho…a chłopcy z Bonitum znów wędrowali. Janek jak zwykle stwierdził, że pomoże pchać wózek Natalii i nie odstępował jej ani na chwilę, a Kamil swoim tempem, w swoim miejscu szedł jak to on. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że dla nich ten spacer po Wzgórzach Strzelińskich […]

Kończę ten tydzień tym wpisem: dorosłość nie może być samotnością. Osoby z ZD w programie amerykańskim Dream Program mają wsparcie w tym kierunku, by być razem. To jest normalność, to jest dorosłość. Pomyślmy o tym i nie patrzmy na ideologię, która nas dzisiaj ogranicza, ogranicza nasze dzieci. Popatrzmy na to, jak dorosłość może być piękna […]

To zdanie padło na posiedzeniu UNESCO w czerwcu 2020 roku. Dzisiaj o tym przypomina DSi i Anna w swojej liście. Nie będę go cytował, ale zadam Wam wszystkim pytanie: Czy Polska zapewnia edukację włączającą i ma takie prawo?  Warto o tym pamiętać.

Za chwilę festiwal w Żywcu, a Kobas nie miał szans na zaprezentowania swoich podziękowań dla Wszystkich współtwórców na tej stronie. Zatem już będzie.

Pisałem o pasji. Wcześniej jednak dostałem te przykłady pasji u 6 letniej Alicji. Dla mnie to świetny przykład, że wżyciu każdego dziecka można rozwinąć coś, co może mu zostać na całe życie…wszystko zależy tylko od nas.

Dziś dzień specjalny, dlatego że jest to dzień Nauczyciela, choć nie widziałem dzieci z kwiatami idącymi do szkoły. W Waszym dniu dziękuję Wam za wszystko, co dajecie naszym dzieciom. Za to że w ciągu całego roku możemy zobaczyć dobre słowo na ich temat. To dużo. Za to, że macie cierpliwość i wytrwale wspieracie ich starania. […]

Padło pytanie, skoro tak dużo wiem, to czego by nie zrobił dzisiaj, a na co postawiłbym więcej.

Długo się zastanawiałem nad dopisaniem do wczorajszego wpisu tego “uzupełnienia”. Podchodziłem z różnych stron, ale wciąż wracałem do tego jednego punktu. Pisałem o tym “od zawsze”. Sukces dziecka to siła rodzica. Gdy pada mit, że jakoś to będzie, a dziecko nie doznaje cudu, rodzic zostaje sam z problemem niepełnosprawności swojego dziecka…i nic już nie zasłania […]

Dziecko się rodzi i nikt nie będzie myślał o jego dorosłości w tym momencie. Potem włącza się “opcja jakoś to jeszcze poprawię” u rodziców. Znów nikt nie myśli, że dorosłość dziecka może przyjść szybciej niż byśmy chcieli. Niestety to my nie mając już sił, zauważamy że dziecko nie jest już dzieckiem i przychodzi dorosłość. My […]

Nic, a nic. Pokaże jednak, że najwięcej zależy od nas samych, od nas Rodziców. Jak chcemy wychować nasze dzieci z ZD, jak chcemy wykorzystać ich potencjały…a każde dziecko może mieć swoją “Orlą Perć”…i tak mi się wydaje, już o tym pisałem.

Z samego rana od Beaty, kolejne zdjęcie na dobry początek dnia. Sebastian jako medalista za dystans 800 m stylem dowolnym! To na pewno świetna informacja, na jeszcze lepszy początek dnia!

Dostałem zdjęcie na dobry początek dnia, tak sobie pomyślałem. Zobaczyłem twarze i ilość wzruszenia. Jest mi to bliskie, bo takie sytuacje spotykają nas w górach. Tutaj Jarek kończąc maraton, razem ze swoją córką Malwinką biegł do mety. Spotkało ich wzruszenie i momenty, które zostają na dłużej. Oby trwało jak najdłużej. Dziękuję za dobre zdjęcie.

Kozi Wierch to najwyższa góra całkowicie zlokalizowana w Polsce i do tego wybitna. Kozi Wierch, 2 291 m npm, to był też nasz “pierwszy dotyk” Orlej Perci. W istocie był testem “prawdy” jak dobrzy jesteśmy i to w Polsce.

Nie pamiętam by moja żona tak kibicowała koszykówce. Nawet podglądała mecz finałowy!!! Kibicowała Kubie, Filipowi, dziewczynom w pływaniu…ale znów najwięcej wspominała o judo. Ja jak wchodziłem w relację miałem banana na twarzy. Sport daje siłę, sport daje możliwość powiedzenia że można, tak jak to robiły pływaczki i pływacy.

“Atmosfera w ekipie dobra. Bartek z Pawłem dzisiaj super obaj weszli do finałów w 200 zmiennym. Nasza sztafeta 4 w mix dowolny. Jagoda znów złoto na 100 m klasykiem, 50 grzbietem i 200 dowolnym srebrna. Lekkoatleci też z medalami!”…i jak się czyta taką relację to człowiek ma powody do radości i wie że jest bliżej […]

Dzięki Kobasowi wiemy, że to co od zawsze jest możliwe w Europie, stało się możliwe w Polsce. Krzysiek biorący udział w Down the road, otrzymał nagrodę “Ambasadora” swojego miasta Ełku.