Myślałem, że pytania od Was się skończyły…ale wciąż przychodzą. Dostałem ich trochę, podobnych tematycznie, które połączyłem w jedną całość: kiedy dziecko staje się dorosłe, to z ZD oczywiście. Zaskoczyła mnie problematyka z jednej strony, z drugiej bardzo mnie zaintrygowała. Chodziłem z tym w głowie kilka dni. Oto wnioski.

To jest niezwykła historia bliźniaków z zespołem Downa. Od kiedy skończyli 4 lata reporterzy obserwowali ich rozwój, ich teraźniejszość, a teraz zadają pytanie: jaka będzie ich przyszłość jako dorosłych?

Patrzę na ten aspekt więcej i więcej. Jak zrobić by było to normalne w Polsce, że chłopak z ZD ma dziewczynę z ZD i mogą się razem cieszyć z tego, że są. Dostałem ten link i trochę pozazdrościłem, ale może uda się kiedyś Jaśkowi mieć tak fajne chwile jak te.

Kolejny pomysł, który zwalił mnie z nóg swoją prostotą, ale  i skutecznością. Kiedyś patrzyłem na skarpetki, dziś na wycieraczki do butów przed drzwi. To jest domena Jacoba.

Oglądałem Rozalkę i nie mogłem uwierzyć, ale było to wyśmienite! Gra z Tatą to przyjemność, to wiem. Słuchanie Rozalki jak mówi po angielsku z jej Tatą, wiedząc jak mówi po polsku jest rewelacyjne.

Im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonany: rola nas rodziców w kształtowaniu naszych dzieci polega na tym, że musimy pomóc im stać się mistrzami, niepowtarzalnymi i nie jest ważne w czym.

Nie lubię takich spotkań najbardziej, ale są one przykładem najlepszym, jak pielęgnowane mity, zabijają wolność, możliwości i segregują ludzi przez to że ktoś, coś kiedyś powiedział, a było to kłamstwem. Z tym trzeba walczyć ZAWSZE by uczyć ludzi tolerancji poprzez wiedzę i nie pozwolić by propaganda ich kształtowała przeciwko nam.

Są tacy ludzie, że wystarczy ich obecność by wiele się zmieniło. Na szlaku górskim, w Słowacji, w wysokich Zachodnich Tatrach, człowiek zagadnięty po słowacku, przez Janka: “Dobri deň” , uśmiechnął się i pomachał. Po zapytaniu po angielsku jak się nazywa, odpowiedział po prostu: “Mam na imię Kuba”.

Była Zosia z Karkonoszy i był Janek z drugiej strony Polski czyli z Bieszczad. Tak sobie pomyślałem, że dobrze by było ich spiąć…zatem dzisiaj przedstawiam Janka z Tatr…doskonale Wam znanego.

“Ja jestem pewna, że sytuacja dorosłych z ZD będzie w przyszłości lepsza niż obecnie. Duża jednak w tym rola rodziców. W pierwszej kolejności to oni powinni bezwarunkowo akceptować swoje dzieci i walczyć o nie. Tylko wtedy inni będą je akceptować. “ to jest cytat z komentarza jasiuleczek 18, który jest krytyczny by cos powstało, coś […]

Tutaj nie mam doświadczenia, zatem mogę podpierać się przykładami jakie do mnie trafiły.

Według mnie nie jest możliwa. Po pierwsze mieszkania chronione jako system. Dużo o tym mowa, a nie działa to. Po drugie praca. Znów o tym się mówi, a pracy nie ma. Po trzecie system opieki…i jego też nie ma. Po czwarte akceptacja społeczna dla ludzi z ZD. Ona się zmienia, ale jej nie ma.

Jest to pytanie bardzo zbliżone do tego co już było, ale spróbuję odpowiedzieć na nie inaczej.

Mieliśmy Janka z Bieszczad, to teraz mamy dzielną Zosię z Karkonoszy z kijkami idącą po zielonym szlaku oczywiście.

Przyznam się, że delikatnie zmodyfikowałem to pytanie po to by zapytać co to znaczy osiągnąć coś w dorosłości?

Pilnuję teraz chłopaków w modzie. O dziewczynach dużo już napisałem. Na Florydzie zaprezentowano kilka nowych kolekcji plażowych i tam wyłapałem Ethana, który stał się twarzą kampanii firmy Surf Style. Mi się to podoba.

Podzieliłem jedno długie pytanie na dwa. Teraz ta druga część. Znów odpowiedzieć wydaje się być prosta. Nie są dziećmi, ich rodzice są starzy lub nie żyją. Oni sami funkcjonują na pograniczu demencji, a Państwo na takich ludzi nie wydaje pieniędzy.

Brakowało mi w tym pytaniu okolicznika miejsca: w Polsce. Odpowiedź jest prosta. Funkcjonują tak jak akceptują je Państwo i jego system, rodzice i lokalne społeczeństwo…czyli wegetują z wyjątkiem dużych miast, gdzie istnieją ośrodki zajmujące się pracą osób niepełnosprawnych, a dana osoba jest w stanie pracować.

Natalia umie, po prostu umie. Popatrzcie na to zdjęcie Tymka i oceńcie sami.

Im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonany, że góry są wartością, które do tej pory były zamknięte dla osób z ZD. Zupełnie bez przyczyny. Jak zobaczyłem Jana z Bieszczad i tą uśmiechniętą buzię, to od razu przekonałem się, że to następny “górski” Jan rośnie. Dziękuję za to wspaniałe zdjęcie, sam nie wiem które […]