To jest to Moniko, piękne, super. Dziękuję

Kończy się rok szkolny w Stanach i mnie tylko zazdrość zbiera jak patrzę jak wiele osób z zespołem Downa może marzyć o swojej dorosłej, niezależnej przyszłości i to całkiem realnie.

To nie jest wpis o dokonaniach sportowych Jacoba. To jest historia o tym, jak osoba z zespołem Downa jest akceptowana i angażowana do życia w szkole, na boisku przez ludzi, którzy go otaczają. To jest historia, jaka jest dla mnie celem dla mojego syna.

To jest świetny pomysł Pani Asi i jej zespołu. Pokazać, że dzieci z ZD mogą, potrafią, chcą się nauczyć tego, co jeszcze kilka lat temu było niemożliwe dla nich do osiągnięcia! To było niewyobrażalne, że to jest możliwe!

Nie widziałem tego programu, a podejrzewam że cała Polska już to widziała. Chciałbym byście i Wy chociaż na chwilę wrócili do tego programu. Polecam.

Thomas mnie zaskoczył po raz kolejny. Napisał do mnie:” Jarek będzie show w Teatrze Szekspira”…i pomyślałem o Londynie. Jak się okazuje w Chicago, jest taki sam teatr i w najbliższym czasie odbędzie się tam przedstawienie sztuki Szekspira z udziałem osób z zespołem Downa.

Obydwoje są pływakami, mają wielu przyjaciół. Teraz w Australii stali się prawdziwą GWIAZDĄ mediów. Dlaczego? Oczywiście obydwoje są mistrzami w pływaniu, ale co najważniejsze mają zespół Downa i są jedną z pierwszych par z ZD w Australii. To ściągnęło na nich uwagę całej Australii!

Szczerze mówiąc, nie wiedziałem że rzepak może w pewnych ujęciach być na prawdę świetnym tłem. Te zdjęcie Kornelii dla mnie jest superaśne. Dzięki Alina.

Zaczyna się, najgorszy okres dla mnie…najlepszy dla osób z ZD w USA. Dostają odpowiedzi ze szkół wyższych potwierdzających ich udział w edukacji włączającej…i ta radość emanuje na cały świat. My możemy tylko im zazdrościć, że tylko w USA osoby z ZD mogą integrować się w kampusach studenckich, na uczelni z ludźmi takimi jak oni.

Jesteśmy głęboko katolickim krajem, dzisiaj dużo bardziej nawet niż Irlandia. Biorąc to pod uwagę, może byśmy mogli wprowadzić programy wspierania edukacji osób z ZD w systemie edukacji katolickiej?

Jak dostałem tego newsa od Thomasa to … zrobiło to na mnie wrażenie.

Tym razem słynni ludzie, sportowcy dają przykład jak traktują ludzi niepełnosprawnych. Po amerykańsku mówi się, że dają “ŚWIADECTWO”. Takie świadectwo dzisiaj dał bardzo dobry koszykarz NBA (najlepszej ligi świata w koszykówce).

Te wydarzenie jest szokujące dla WSZYSTKICH, szczególnie rodziców dzieci, które na to się zdecydowały. Ta wiadomość z pewnością dziś obiegnie ŚWIAT.

Osoby z zespołem Downa mogą pracować. Praca jest wartością porównywalną do edukacji. Dzięki niej człowiek jest częścią lokalnej społeczności i mam nadzieję, że u nas też przyjdzie fala zatrudnienia osób z ZD w różnych przedsięwzięciach. Patrzę na to jak fantastycznie rozbudowuje się system pakowania kosmetyków w Krakowie, oby tego było więcej jak to od Magdy.

Zawsze jak widzę rodzica z dorosłym dzieckiem z ZD trzymanym kurczowo za rękę, mam wrażenie że ta osoba z ZD jest w klatce… “Jego rodzic zamyka go w klatce.” Takie odczucie ma wielu przechodniów. Stereotypy dotyczące ZD mówią przede wszystkim o NIEMOŻLIWOŚCI SAMODZIELNEGO FUNKCJONOWANIA OSOBY Z ZD.

Najbardziej przemawia do drugiego człowieka sukces. Osoby z ZD odnoszą sukcesy przekraczające oczekiwania w stosunku do ich możliwości. Każda osoba z ZD jest w stanie taki sukces odnieść i o tym trzeba MÓWIĆ I PISAĆ…o ludziach z zespołem Downa!!!

W środku tygodnia pomyślałem, że warto wrócić do rzeczywistości i pokazać na czym polega kampania mówienia o tolerancji…

Mam słabość do Jaśków i ich uśmiechów od jakiś 10 lat. Uwielbiam takie na początek tygodnia w szczególności. Dzięki rodzicom Jaśka za te zdjęcie.

Dziękuję za kolejne zdjęcie, tym razem osoby która wyraźnie chciała wyjść…

Włączenie i akceptacja jeżeli idą od władzy, od sejmu dają przykład dla całego społeczeństwa. To jest jednak możliwe … nie w Polsce.