Niemożliwe, ale prawdziwe. To nasz trzeci weekend bez gór. To pozwala patrzeć na innych. Polecam w szczególności ten wpis Anety, który oczywiście wyszukała Asia, zrobił na mnie wrażenie…skąd ja to znam … “Moje życie już nigdy nie będzie takie samo … “

Na to wygląda, że nie napisałem tego. Podczas wyprawy na Małą Wysoką, jak to w górach, nie odbyło się bez “ciepłych incydentów”.

 
Maju jest piękna “twarzą” L’Oreal. Odwiedziła na pokazach Mediolan, USA, Portugalię, Francję i oczywiście Brazylię. Jej rodzice nie kryją tego, że dzięki jej pracy, ich sytuacja się finansowo poprawiła. Mam nadzieję, że Wam się spodoba w tych kolorach.

Cieszy mnie ta chwila Zosi w świecie Lego. Oglądnijcie i Wy szukając Zosi.

Po wakacjach pasja tańczenia kwitła u Janka. Były tańce i tańce…ale wciąż czekał na te NAJLEPSZE. No i zaczęły się. Także dla nas  od tego momentu pasja Janka ma swój inny wymiar: w środę czas biegnie do Gazowej i po Gazowej, czyli miejsca gdzie tańce mają miejsce, taka nazwa ulicy.

Mus zobaczyć!

Cieszy mnie, że dzisiaj mamy więcej i więcej odwagi by mówić. Dorota przygotowała z Rodziną film, gdzie mówi. Dziękuję.

Kończę ten tydzień tym wpisem: dorosłość nie może być samotnością. Osoby z ZD w programie amerykańskim Dream Program mają wsparcie w tym kierunku, by być razem. To jest normalność, to jest dorosłość. Pomyślmy o tym i nie patrzmy na ideologię, która nas dzisiaj ogranicza, ogranicza nasze dzieci. Popatrzmy na to, jak dorosłość może być piękna […]

Pisałem o pasji. Wcześniej jednak dostałem te przykłady pasji u 6 letniej Alicji. Dla mnie to świetny przykład, że wżyciu każdego dziecka można rozwinąć coś, co może mu zostać na całe życie…wszystko zależy tylko od nas.

Dostałem zdjęcie na dobry początek dnia, tak sobie pomyślałem. Zobaczyłem twarze i ilość wzruszenia. Jest mi to bliskie, bo takie sytuacje spotykają nas w górach. Tutaj Jarek kończąc maraton, razem ze swoją córką Malwinką biegł do mety. Spotkało ich wzruszenie i momenty, które zostają na dłużej. Oby trwało jak najdłużej. Dziękuję za dobre zdjęcie.

Dzięki Kobasowi wiemy, że to co od zawsze jest możliwe w Europie, stało się możliwe w Polsce. Krzysiek biorący udział w Down the road, otrzymał nagrodę “Ambasadora” swojego miasta Ełku.

Otrzymałem potwierdzenie, że projekt startuje. miałem możliwość obserwowania jego rozwoju, zatem dzielę się z Wami informacją w tym temacie.

Nic tak bardziej nie łamie barier jak takie sztafety jakie miały miejsce w Ironmanie. Ja po raz kolejny wracam do niego i oglądam jak Tomasz Karolak opisuje swój udział w tych zawodach. Gdyby tak każdego dnia byłby jeden to z pewnością nasz kraj w końcu by się zmienił, może.

Nie planowałem o tym pisać, ale skoro góry to nasz ulubiony temat, a w tym tygodniu dużo o łamaniu barier to zapytam: ile osób z zespołem Downa chodziło po górach całkiem niedawno bo 3 lata temu? Ile gór zdobyło? Myślę, że każdy z Was domyśla się jaka jest odpowiedź. A teraz pytanie ile gór zostało […]

Bardzo, bardzo dziękuję Beacie za podesłanie tych zdjęć. Widać heroizm w dotarciu na szczyt Śnieżki, ale tak kształtuje się charaktery. Warto!!!! Gratulację dla Malwiny i Rodziny, której się chce wyjść z domu z dzieckiem!

My mamy naszego Ironmana w postaci Filipa. Ja go podziwiam za to, jak niesamowitym sportowcem jest, to jest duży wyczyn. Tym bardziej zaskoczyła mnie pozytywnie informacja podrzucona od Beaty, za co dziękuję.

Tego się nie spodziewałem. Najpierw Monika podesłała mi zdjęcie ze Szczelińca, a potem już poszło. Osoby z zespołem Downa podczas weekendu zdobyły 11 szczytów i mogę być tylko z tego dumny, gdy czytam…Nosal, Sarnia Skała, Czupel, Wielka Sowa, Wątkowa, Kopa, Biały Kamień, Jaworzyna Krynicka, Łosek, Klimczok, Łysa Góra. Mało? Tak trzymać i bijcie rekordy tam […]

Zaczynam od podziękowań dla Pana Krzysia, że mnie przekonał i uspokoił. Dziękuję za wszystkie dobre relacje, komentarze od Pani Asi i Pani Zosi. Te kilka słów jest niezwykle ważne, bo tak trudno usłyszeć coś dobrego o swoim dziecku z niepełnosprawnością. DZIĘKUJE WSZYSTKIM, za dobry obóz z #ruchdlazdrowia, bo było warto.

Znów zaskoczenie! Filip pokazał, że można być aktywnym w sposób bardzo nietypowy. Na koniu zwiedzał Jurę Krakowsko-Częstochowską!!! Gratulacje dla Filipa…w szczególności za ten egzamin teoretyczny

To był rok 2006. Janek się urodził, a ja szukałem “powietrza” by nie “utonąć”. Jak dać sobie radę z dwójką dzieci niepełnosprawnych? “Mój ocean” chciał mnie utopić.Tonąłem, choć umiałem pływać. Szukałem wskazówki jak dopłynąć do brzegu i znalazłem: nazywał się Aglio, jak czosnek po włosku.