Artykuły oznaczone jako 'Moja praca, mój dom'

30 rocznica pracy!

To był rok 1990. Popatrzcie na ten rok!!! Ktoś wyciągnął rękę do Joel’a Loer i rozpoczął pracę w “naszym” centrum powiatowym. Zajmuje się pocztą i dokumentami. Dla mnie to kolejny dowód, jak wiele zależy od nas ludzi. Czy umiemy docenić inność, czy jednak nie? Tolerancja i otwartość dają szansę naszym dzieciom. Jej brak wysyłają nasze […]

To RODZICE dokonali rewolucji!

Czytam Wasze komentarze do mojego ostatniego wpisu i zostaję zmuszony do jego sprecyzowania.

Emilia i jej praca.

Gdy dostaję takie maile jak ten jest mi po prostu lepiej. Historia Emilii jest wskazaniem, że jest to możliwe nawet w Polsce, ale musimy się w to zaangażować. Oto historia kobiety z ZD, która ma swoją pracę.

Jubiler z zespołem Downa.

Dostałem ten link od Thomasa i zrobił na mnie wrażenie. Zaczynamy jednak od odwiedzenia jej strony, wtedy nie będę musiał cokolwiek pisać. Ja jestem pod dużym wrażeniem, jak tylko nas rodziców ogranicza to co mogą robić nasze dzieci, mądre dzieci.

“Moim marzeniem było mieć biuro i swoją pracę. Mam teraz wszystko o czym marzyłem”

Kolejny pomysł, który zwalił mnie z nóg swoją prostotą, ale  i skutecznością. Kiedyś patrzyłem na skarpetki, dziś na wycieraczki do butów przed drzwi. To jest domena Jacoba.

Praca, wysiłek, plan pracy, wsparcie suplementacyjne.

Nic nie dzieje się przez przypadek…chyba że spotkanie z Kubą, o czym pisałem. Piszecie do mnie z pytaniami jak zbudować plan działania i wspierania dziecka. Oto podpowiedź.

Praca, praca i jeszcze raz praca.

Dziecko z zespołem Downa jest brutalną prawdą o tym jacy jesteśmy. Dlaczego? Wymaga pracy, zaparcia aż do zapomnienia. Wtedy może przyjść to czego oczekujemy od niego. Zatem czy należy zapracować się by nasze dziecko mogło osiągnąć coś?

“Jaki typ pracy jest najlepszy dla osoby z ZD?”

Tutaj nie mam doświadczenia, zatem mogę podpierać się przykładami jakie do mnie trafiły.

John od Szalonych Skarpetek zdobył niezwykłą nagrodę!

Muszę przyznać, że zrobiła na mnie wrażenie ta nagroda, gdyż jest ona przeznaczona dla przedsiębiorcy od przedsiębiorców.

Praca jest życiem.

Jak ważna jest praca dla człowieka, pokazuje także ta historia. Poznałem Freię w 2016 roku, dzięki informacji z USA. Teraz też ją otrzymałem z USA. Freia zmarła po tym jak dwa lata temu poszła na emeryturę, w wieku 55 lat.

Silne cechy osób z ZD w pracy.

Dlaczego osoby z ZD nie miałyby pracować? Obserwowałem przez ostatni tydzień warsztaty na ten temat jakie miały miejsce na Antypodach i oto wnioski.

Kartki.

Niby prosty pomysł, ale trudny. Dający za to olbrzymią ilość pasji, radości i możliwości. Oto kartki Laury.

Od 2014 roku prowadzi agencję reklamową.

Po pierwsze nie można być introwertykiem! To sekret sukcesów pierwszego przedsiębiorcy z ZD w Turcji. Ozan Ulusoy w wieku 31 lat jest człowiekiem sukcesu.

EDSA…Holandia, Węgry.

Kolejna odsłona kampanii EDSA z okazji Światowego Dnia Zespołu Downa.

Dla mnie to bohaterowie.

Dostałem to od Thomasa, jak zwykle. Chłopak nazywa się Marc i jest “harcerzem” czyli amerykańskim scoutem. Marc chcąc uzyskać najwyższy stopień EAGLE musiał przygotować i zrealizować projekt…wybrał wsparcie dla osób z zespołem Downa.

…o Cafe Równik.

Tak jak obiecałem tak pilnuję wszystkiego o Cafe Równik. Tym razem w Onecie pojawił się artykuł o nim. Polecam.

Piekarnia, piekarnia i jeszcze raz piekarnia.

Obserwuję ten trend na całym świecie: osoby z zespołem Downa świetnie sprawdzają się w restauracjach, kawiarniach, a teraz w piekarniach. Są dokładne, precyzyjne i robią to z pasją.

32 lata w jednej pracy.

32 lata temu nikt nie chciał zatrudnić osoby z zespołem Downa, gdyż … i nie były istotne powody. Jeżeli się to udawało, to dzięki akceptacji inności. Jak czytam te historie, to wciąż niczym “science-fiction” dla mnie…ale ograniczenia jakie stawiał wtedy świat, udało się przełamać. I to jest dowód!

W takiej restauracji ja nie byłem.

To od Thomasa i jak zwykle kompletne zaskoczenie, bynajmniej dla mnie. To jest restauracja, gdzie pracują osoby z zespołem Downa. Popatrzcie sami…to jest możliwe.

Wiara czy praca, czyli moje przemyślenia po wakacjach.

Przez 23 lata Kamila i 11 lat życia Jaśka stale powtarzam, że należy wierzyć w dzieci, ich możliwości. Nic w tym kierunku się nie zmieniło, z wyjątkiem tego że mamy kolejne wakacje za sobą i mam w głowie inną formułę, do której być może dojrzewałem przez lata, ale dzisiaj jestem jej najbardziej świadom: TRZEBA PRACOWAĆ […]

Następna strona »