Kobiety i “okrucieństwo” wychowania

Wiem, że tytuł tego wpisu jest przewrotny i dostanie mi się za to, ale wczorajszy cały dzień myślałem o tym.

Zainspirowała mnie usłyszana historia pewnej dziewczyny z zespołem Downa, która mając 12 lat jest kompletnie samodzielna. Chodzi do szkoły sama, ubiera się, przygotowuje sobie ubrania sama, a wieczorem to jeszcze musi “wpiąć” się w opiekę nad młodszym rodzeństwem.

Przypomniałem sobie przy tej okazji moje odwiedziny u Pana Stanisława, który sam musi wychowywać 6 dzieci. Najstarsza 20 letnia Zośka jest prawdziwą głową rodziny i ma zespół Downa. Opiekuje się młodszym rodzeństwem, prowadzi cały dom, gdy ojciec jedzie do pracy.

…i historia Darii 18 letniej dziewczyny z zespołem Downa, która razem z mamą prowadzi dom i opiekuje się 3 swoich młodszych braci.

Za każdym razem dziewczyny z ZD w sposób naturalny są w stanie prowadzić dom, zajmować się rodzeństwem i być prawdziwym wsparciem dla jednego z rodziców, którzy zostali. Dla mnie tak okrutnie potraktowane przez los, stają się bohaterkami…i to mnie skłania do zastanowienia się nad jednym problemem:

CZY MY BIEGNĄC OD REHABILITACJI DO LOGOPEDY NIE ZASTANWIALIŚMY SIĘ NAD TYM, ŻE SKRAJNIE TRUDNE SYTUACJE UCZĄ LEPIEJ OD TEGO, CO MY ROBIMY Z NASZYMI DZIEĆMI?

Wciąż w głowie mam amerykańskie HIGH EXPECTATIONS HIGH ACHIEVMENTS, czyli IM WYŻSZE OCZEKIWANIA TYM LEPSZE OSIĄGNIĘCIA. Tych kobiet z ZD nikt nie pytał się o to jak się czują, czy są w stanie, tylko “okrutnie” rzucone na wielką wodę MUSIAŁY dać sobie radę i dają. Z tej perspektywy patrząc, czy my nie idealizując naszych dzieci, nie tłumacząc ich za bardzo, nie robimy czegoś odwrotnego od tego co powinniśmy robić:

WYMAGAĆ WIĘCEJ, OCZEKIWAĆ WIĘCEJ….ALE I DAĆ DUŻO WIĘCEJ SAMODZIELNOŚCI!!!

…nie spotkałem się nigdy z sytuacją, gdy chłopak z ZD był tak silnym wsparciem dla rodziny. Są słabsi, gorzej się rozwijają i mają więcej problemów od dziewczyn…ale przecież nie wszyscy…