Raport: Życie z niepełnosprawnością w Warszawie 2010

styczeń 3, 2011 by
Kategoria: Moja praca, mój dom

Agnieszka razem z Bardziej Kochanymi w roku 2010 przygotowała raport diagnostyczny pt.: Życie z niepełnosprawnością w Warszawie 2010.

image

Pełny raport jest do ściągnięcia tutaj: http://www.mieszkaniachronione.waw.pl/wp-content/uploads/2010/12/Raport-KONCOWY-v51.pdf

Ja jestem właśnie po lekturze tego dokumentu. Jestem zaskoczony jego jakością i profesjonalizmem i wiem, że powinien być on przedkładany we wszystkich dużych miastach POLSKI.

Na jego wstępie wiemy po co powstał:

Niniejszy raport jest rezultatem realizacji zadania pod nazwą
„Zbadanie sytuacji mieszkaniowej mieszkańców m. st. Warszawy –
osób niepełnosprawnych w wieku od 25 do 50 roku życia –
w kontekście zapotrzebowania na organizację pomocy w formie
pobytu w mieszkaniu chronionym”, zrealizowanego przez
Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa
Bardziej Kochani dzięki finansowaniu ze środków m. st. Warszawy.

i po raz kolejny muszę chylić czoła przed tak prekursorskim działaniem WARSZAWY. Ale do rzeczy:

1.Badanie pokazuje brak korelacji między statystyką osób z niepełnosprawnością a liczbą miejsc pobytowych dla takich osób.

2.Analizuje strukturę wykształcenia i aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych.

3.Jest informacją jak polityka MIESZKAŃ CHRONIONYCH POWINNA BYĆ ROZWIJANA BY WYJŚĆ NA PRZECIW OCZEKIWANIOM SPOŁECZNYM!

4.W toku badań poszukiwano odpowiedzi na następujące pytania:
• W jaki sposób zainteresowane środowiska postrzegają możliwość w miarę
samodzielnego funkcjonowania osób z określonym rodzajem
niepełnosprawności?
• Jakie są rzeczywiste potrzeby, oczekiwania i marzenia osób niepełnosprawnych
w tym zakresie?

W jaki sposób osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności funkcjonują
obecnie?
• Jakie przewidywania maja osoby niepełnosprawne odnośnie przyszłych
warunków życia?
• Czy podejmują w tym kontekście jakieś działania?
• Jaki jest stopień gotowości osób niepełnosprawnych (i ich rodzin)
do zamieszkania bez rodziny lub zmiany miejsca zamieszkania w przypadku
osób mieszkających samodzielnie?
• Jakie dostrzegają ewentualne korzyści dla siebie/rodzin/środowiska społecznego
z utworzenia mieszkań chronionych?
• Jakie bariery uniemożliwiają jak dotąd tworzenie mieszkań chronionych przez
samych zainteresowanych?
• Jaki jest szacowany zasięg zidentyfikowanych zjawisk i tendencji
w poszczególnych środowiskach / dzielnicach?
• Jakie problemy związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych
i opiekuńczych osób niepełnosprawnych dostrzegają pracownicy ośrodków
pomocy społecznej? Czy występuje zróżnicowanie w tym zakresie pomiędzy
dzielnicami?

5.Pomimo gruntownych analiz socjologicznych i psychologicznych nie uzyskała Agnieszka jednak odpowiedzi na wszystkie pytania. Po prostu nie było to możliwe.

6.To co uzyskała w ramach badań, jako pełne potwierdzenie oczekiwań to chociażby to:

“Marzenia osób z lekką niepełnosprawnością intelektualną, dotyczące ich życia
za dziesięć lat, ogniskują się wokół samodzielnego zamieszkiwania. Badani nie
chcieliby mieszkać w przyszłości z koleżankami czy kolegami, lecz chcieliby
mieszkać „na swoim”, najlepiej z założoną przez siebie rodziną lub bliska osobą.”

7.Do mnie przemówiły najbardziej jednak te stwierdzenia:

“Badane osoby maja do pewnego stopnia świadomość własnych ograniczeń, jedna
z nich wprost przyznała, że niestety prawa jazdy nigdy nie dostanie.
Większość badanych osób relacjonowała, że poszukuje pracy. Jej znalezienie jest
traktowane bardzo poważnie.
Badani w trakcie wywiadu grupowego relacjonowali zwykłe, powszednie problemy
związane z najbliższym otoczeniem. Postrzeganie przez nich świata i artykułowanie
tego postrzegania wydaje się nie odbiegać od przeciętnie spotykanych relacji osób
w pełni sprawnych, poza drobnymi problemami z płynnym wypowiadaniem się.”

“Relatywnie wysoki poziom codziennego funkcjonowania, połączony z lekka
niepełnosprawnością intelektualna, stanowi szczególną trudność przy poszukiwaniu
i utrzymaniu pracy. Pozornie dobre funkcjonowanie maskuje niekiedy poważne
problemy z wywiązywaniem się z obowiązków zawodowych. Osoby z tej grupy są bez
wątpienia w większości zdolne do pracy w otwartym środowisku. Zarazem jednak
w pewnych sytuacjach mogą wymagać wsparcia. Jednocześnie ze względu
na współwystępujący często gorszy ogólny stan zdrowia pracowników z tego rodzaju
niepełnosprawnością nie zawsze da się elastycznie przesuwać do wykonywania innych
prac w ramach ego samego zakładu. Wszystko to sprawia, że w obecnym systemie
zatrudniania takich osób jest im szczególnie trudno znaleźć prace”

8.Niezwykłą częścią raportu jest analiza oczekiwań osób co do swojego przyszłego mieszkania. Wykonany plan techniką kolażu jest niezwykle wymowny i sugestywny.

image

9.Znalazłem też w raporcie analizę ekspercką prezentującą kilka typów mieszkań chronionych dla osób z niepełnosprawnością lekką:

“Zdaniem ekspertów system mieszkań chronionych dla osób z niepełnosprawnością
intelektualna powinien być zróżnicowany. Powinien obejmować kilka typów
mieszkań: mieszkanie grupowe z pokojami jednoosobowymi i wspólną częścią,
mieszkania jedno- i wieloosobowe w obrębie jednej klatki schodowej. W mieszkaniu
potrzebny będzie stale obecny jeden pracownik monitorujący funkcjonowanie
mieszkańców. Nie musi być non stop z mieszkańcami, ale powinien być w pobliżu.
W mieszkaniu takim powinny być zainstalowane czujniki na wypadek pożaru,
powinno być także wyposażone w uproszczony telefon alarmowy z zakodowanymi
numerami: pracownika, policji, 112 i inne numery alarmowe

Drugi typ stanowić powinny mieszkania objęte tylko monitoringiem, na przykład raz
w tygodniu. Potrzebne będzie wsparcie w planowaniu wydatków, zakupów.
Do takiego systemu (w mieszkaniach socjalnych i komunalnych) przechodzić
mogłyby osoby po treningu mieszkaniowym. ”

10. Na blisko 40 stronach Agnieszka analizuje także sytuację innych niepełnosprawności w sposób niezwykle dogłębny.

11.Pokazuje także bezradność systemową DPSów.

12.Wnioski z raportu można zamknąć w tym jednym zdaniu:

“Zebrany materiał upoważnia do stwierdzenia, że tworzenie mieszkań chronionych
staje się w Warszawie systemową koniecznością, zwłaszcza w obliczu braku miejsc
dla osób niepełnosprawnych w domach pomocy społecznej oraz – pomimo
zachodzących korzystnych zmian – licznych wad życia w domach pomocy”

Raport jest obszerny ma blisko 160 stron. Jest jednak prekursorską metodą opisu stanu obecnego. Pokazania świadomości społecznej oraz grupy docelowej, która mogłaby korzystać z rozwiązań na miarę XXI wieku. przeczytałem go w całości i doceniam jego różnorodność, gruntowność i jakość.

Dziękuję Agnieszko.

Załącznik: Raport

Wyraź swoją opinię

Powiedz nam co myślisz...