MINUTKA ze szkoły cz.1
W systemach wielkich korporacji zwyczajnie notuje się wszystko i wszędzie. Dla jednych to problem, dla innych podpowiedź, że o tym gdzieś się kiedyś mówiło. Takim to zwyczajem postanowiłem spisywać nasze minutki z różnych zdarzeń związanych z edukacją naszych dzieci we Wrocławiu.
2012.09.21
1.Jak nauczyć nauczyciela, dzieci zdrowe, akceptacji oraz sposobu na wciąganie do zabawy dzieci z ZD. jak dziecko z ZD zachęcić do uczestnictwa w lekcji, zabawie.
2.Jak w świetlicy przygotować zajęcia, by wszystkie dzieci brały udział w zabawach.
3.Ile razy w tygodniu nasze wszystkie dzieci z ZD, powinny mieć zajęcia wspólne, po lekcjach. Ten element jest długoterminowo strategiczny.
4.Dlaczego lekcja ma mieć 45 minut…gdy po 15 minutach dziecko z ZD traci koncentrację.
5.Jak motywować, jak zachęcać dziecko z ZD w ramach klasy. Jak dzieci zdrowe zachęcać do aktywności razem z dziećmi z ZD.
6.Dlaczego nie praca w grupach przy stolikach. Dlaczego w klasie nie może być 4 stolików, dla 4 dzieci każdy, tak by patrzyły na siebie, by pomagały sobie…ale nie rozpraszały się.
7.Dziecko z ZD nie pamięta, gdy się do niego mówi stojąc przy tablicy, tyłem do niego. Przepraszam powinienem napisać: nie rozumie i nie jest w stanie zapisać tych informacji na swoim “twardym dysku”, po prostu tak jest.
8.Każde dziecko z ZD ma inne silne i słabe strony, należy to wykorzystać. A może tak spisać je?
9.Powinniśmy rozmawiać o tym co dzieje się stale, może przy kawie…rodzice, nauczyciele, panie ze świetlicy i ktoś w roli mentora, może pedagog, dyrektor, może ktoś ze stowarzyszenia. Praca u podstaw zapobiega pretensjom i roszczeniom.
10.Spotkania: mama mówi moje dziecko potrzebuje wsparcia ręki, tato mówi język niemiecki jest potrzebny, kolejna mama, a że moje dziecko się nie nadaje…kto poprowadzi rodzica z jego wątpliwościami, jego nadopiekuńczością?
11. A propos nadopiekuńczości…czy dziecko z ZD musi być stale “śledzone”? Amerykanie powtarzają: WYSOKO POSTAWIONE CELE, WSPANIAŁE OSIĄGNIĘCIA! Dziecko-każde-pod parasolem ochronnym “nie powącha” życia, a musi jednak przez nie przejść.