Zrobiłem nieformalne głosowanie za tym rodzajem przeszczepu, by pokazać nam wszystkim jak jesteśmy przygotowani na nowoczesne metody medyczne. Podzieliłem nas na pewne grupy, które charakteryzowały nasze poglądy i ich precyzję. Pytałem się o stosunek do tego problemu, osoby które znam stąd te “głosowanie” ma charakter subiektywny

Jacy jesteśmy My, takie są nasze stowarzyszenia. Jeżeli chcemy brać przyklady możemy brać np. z tego New Zealand Upp Club.

Chyba czas przypomnieć jak powstała ta strona i dlaczego to robię. Po pierwsze to wszystko “wina” Grzesia. To on dał pomysł strony, bym to co zdobywam gdzieś zachować. Po drugie chciałem mieć swoje poglądy, na które mają wpływ wiedza i pragmatyczne przemyślenia. Z natury na to jestem podatny. Po trzecie szanuję ludzi, ich wiarę, sposób […]

Dlaczego nikt nie zapytał mnie, po co wciąż piszesz na ten temat? Dlaczego nikt nie zapytał mnie dlaczego WSZYSTKIE kobiety w trakcie ciąży myślą tylko o jednym: BY NIE BYŁO CHORE! Dlaczego nikt nie WYKRZYCZY TEGO GŁOŚNO: ŻADNA KOBIETA NIE JEST SZCZĘŚLIWA GDY USŁYSZY, ŻE MA DZIECKO CHORE!

Bardzo mi się spodobało, że bardzo wiele z Was jednoznacznie stwierdziło: ABORCJA JEST NADUŻYWANA, ALE POWINNA BYĆ W SZCZEGÓLNYCH PRZYPADKACH WYKORZYSTANA! Wracam do tematu, gdyż co raz częściej pojawia się w tym temacie wątek: świadomej roli lekarza. Dzisiaj o tym.

Wczoraj napisałem o kwestiach związanych z etyką przeszczepów komórkowych, które dla dzieci z zespołem Downa, mogłyby być istotnym mechanizmem wsparcia. Tomek odpisał mi kończąc swój list starą maksymą łacińską: medice, cura te ipsum pochodzącą z Wulgaty (Ew. wg Łuk. 4, 23), czyli lekarzu ulecz samego siebie…najpierw.

Spodobała mi się opinia Renaty na ten temat i dziękuje jej za to.

Szczerze mówiąc czekałem, kiedy ten temat się pojawi. Dwie mamy, które mają małe dzieci zgłosiły, że nie są w stanie otrzymać tego zasiłku i pytają się jakie są ogólne doświadczenia.

Polska jest krajem nietolerancyjnym. Fundamentalizm religijny, brak wrażliwości i brak poszanowania drugiej osoby, powoduje, że DZIECKO Z ZESPOŁEM DOWNA JEST WYROKIEM….czy tego chcą politycy, osoby religijne czy nie. Te zdanie w ciągu minionego tygodnia 6 razy trafiło do mnie, ojca “skazanego” na dziecko z zespołem Downa.

W homogenicznym religijnie kraju, z homogenicznym światopoglądem jak Polska ten film byłby uważany za bardzo rzeczowy i dobry. Ja też tak uważam.

Jest to film zrobiony przez Ewę dla 33 letniego Brata Ignacego. Dziękuję za ten film.

 
Ktoś kto wierzy nie pozwoli sobie na podwójną moralność. Cieszę się, że odważył się to zauważyć ojciec chłopaka z zespołem Downa.

Jak mówię, że Amerykanie są dużo bardziej wierzącymi osobami niż Polacy zaskakuję Was. Jednak to tam znajdziemy osoby, które nie mówią o ich religii, a działają w wierze. Na tej stronie pisałem o tym wielokrotnie, a dziś przedstawiam Dave  i Jane Daulton, rodziców 9 dzieci z zespołem Downa.

Pobudzony złymi informacjami z pola edukacji rozpocząłem przyglądanie się systemowi zmian w opiece medycznej. oto moje wątpliwości.

Tak jak obiecałem będę unikał na tej stronie tematów politycznych, religijnych, więc potraktuję to pytanie w szerszym kontekście także osobistym. Chcę tutaj wyjaśnić moje stanowisko i wskazać na różnice między wiarą w Boga, a funkcjonowaniem religii, która często jest spójna z polityką i politykami…a zacznę od takiej sentencji: “Historia uczy, że z historii nikt się […]

Też chcę się dołączyć do tych, którzy szukają domu dla Zosi. Proszę oglądnijcie ten reportaż i może komuś będziecie mogli o tym opowiedzieć.

Miałem dzisiaj napisać o czymś innym, jednak zmieniłem zdanie. Od wczoraj zadaję sobie jedno pytanie: dlaczego rodzic przez lata nie chce leczyć dziecko, a dopiero jak zostanie przez niego pobity, z bólu zmienia zdania…a to często jest za późno.

“Byliśmy zawsze wobec niego uczciwi…mieliśmy zawsze duże oczekiwania wobec niego.” Historia chłopaka z ZD, który ma 25 lat i duży dystans wobec tego, co go otacza.

Zapytałem się czy może rodzic dziecka z niepełnosprawnością zostać bohaterem. Bardzo odpowiada mi informacja przesłana przez Renię, tak samo jak ta w tytule. Bardzo mi odpowiada, więc dzielę się z Wami.

Czy my rodzice dzieci niepełnosprawnych żyjemy z jakimś celem? Czy żyjemy bo musimy? A może żyjemy bo lepiej trwać, bo jakoś to będzie…?