Z okazji Buddy Walk porusza się temat: dlaczego osoby z zespołem Downa nie mogą mieć tego szczęścia by móc wybrać swojego partnera na całe życie?

Tima ma 9 lat. Jest taka sama ale inna. Chce usłyszeć TAK, od Was wszystkich by móc być razem z Wami.

Na pytanie jak się czuję będąc ojcem dziecka niepełnosprawnego, nigdy nie mogłem znaleźć pełnej odpowiedzi. Takiej, która by mnie usatysfakcjonowała. Od niedawna już wiem, jak mam to opisywać.

Dr. Karen Gaffney jest osobą z zespołem Downa. Jest multimedalistką w pływaniu długodystansowym. Jest też propagatorką integracji osób z zespołem Downa.

“Nie da się”, “Nie ma szans” to są wyrażenia, które cechują rodziców dzieci niepełnosprawnych. Gdy z nimi rozmawiam zdaję sobie sprawę, jak oni i ja też jesteśmy zaprogramowani na NIE. Na gorycz, na smutek, na złą śmierć.

To jest niezwykłe mieć odwagę mówić o swojej inności. Paul ma zespół Downa, przyznaje że jest gejem i mówi, że uprzedzenia są czymś najgorszym. Nie boi się etykiet, ale jest przeciwny używania słowa NIEDOROZWINIĘTY (RETARDED) w kierunku osób niepełnosprawnych, w takim samy stopniu jak w stosunku do osób homoseksualnych.

Tacierzyństwo, a niepełnosprawność dziecka. SUPEROJCOWIE.

Usłyszałem od Miłki fajne zdanie. Mam nadzieję, że nie zepsuję go: “100%. Gdy oczekuję od Jasia by zrobił coś w 100% cieszy mnie, że nie poddaje się, nawet gdy zadanie jest dla niego za trudne. Cieszę się widząc go jak kombinuje by zrealizować 30% i wykorzystuje różne możliwości by osiągnąć 50%.” Myślę, że tak powinniśmy […]

Obserwowałem dyskusję na temat dostępności osób z zespołem Downa do placu zabaw, kina, edukacji. Z jednej strony dominują tutaj skrajne głosy o pełnym dostępie, gdy z drugiej wciąż słyszymy o odpowiedzialności dorosłych za ich dzieci.

Przestraszyłem się trochę, że pisząc o integracji w taki sposób jak to zrobiłem to Was może przestraszyć. By pokazać, że jest to możliwe w różnych formatach i w różnych krajach pokażę ten przykład, bliski nam bo z Unii Europejskiej.

Mamy świetne nazwy identyfikujące nasze organizacje: Stowarzyszenie RAZEM, Stowarzyszenie SZANSA, Stowarzyszenie WIELKIE SERCE, Stowarzyszenie JEDEN ŚWIAT, Stowarzyszenie NA TAK. Zastanawiam się jaki cel mają te organizacje? Po nazwach można by powiedzieć, że powinniśmy być wszyscy RAZEM, dać SZANSĘ i być NA TAK w dążeniu do jednego celu: JEDNEGO ŚWIATA dla WSZYSTKICH, dając WIELKIE SERCE I […]

Rok 2007. Chcemy by nasze dzieci miały właściwą edukację. Stawiamy cel: tworzymy system edukacji. Rok 2008 październik przyjeżdżają specjaliści z Niemiec by nas wesprzeć: “RÓBCIE TO UDA WAM SIĘ”.

Integracja łączy się z upływem czasu. Trzeba coś zaprojektować i dać szansę temu projektowi się rozwijać. Integracja nie jest edukacją! Jest nauką akceptacji inności, jest OSWOJENIEM SIĘ Z INNOŚCIĄ, jest nauką kochania kogoś innego.

Gdy tworzono ONZ (Organizację Narodów Zjednoczonych) pierwszym i naczelnym jej hasłem było:” RÓWNOŚĆ DLA WSZYSTKICH, GODNOŚĆ I SZACUNEK DLA KAŻDEJ ISTOTY LUDZKIEJ”. Hasło to dotyczyło przede wszystkim osób niepełnosprawnych, poniżanych, wyrzuconych poza obręb społeczny. W tym roku mija 70 lat WALKI O INTEGRACJĘ SPOŁECZNĄ W SKALI ŚWIATA.

Dlaczego mam udawać, że jest dobrze, gdy mój syn mnie tłucze. Jest niepełnosprawnym autystą, ma 20 lat. Wciąż jest moim synem. Nie jestem szczęśliwy.

W Stanach jak czyta się artykuły prasowe dotyczące niepełnosprawności dziecka to najczęściej mamy do czynienia z “darem bożym”. “Mam dziecko niepełnosprawne, więc jestem szczęśliwy.” W trakcie tego weekendu zadałem zatem pytanie o szczęście w rodzinie 23 znajomym rodzinom z: Arabii Saudyjskiej, Afganistanu, Australii, Boliwii, Brazylii, Chile, Francji, Hiszpanii, Niemiec, USA, Wielkiej Brytanii i Polski.

Kobas, Ola i oczywiście Jo w Radiowej Jedynce. Fajny reportaż do wysłuchania. Włączyłem go i po prostu słuchałem. Pojawia się tam Zosia, leczenie, prawdziwe nazwanie swoich uczuć.

“Wil może latać!” – jego tata robi mu bajkowe zdjęcia i mówi: odmienił nasz dorosły świat, nauczył nas cieszyć się życiem i uśmiechać się każdego dnia. Wil ma zespół Downa i pełno miłości w sercu. “

“Występ w programie You Can Dance był dla 19-letniej Marty Latosińskiej – która ma zespół Downa – marzeniem życia. Ekipa TVN UWAGA! zorganizowała dla dziewczyny niespodziankę: lekcję w profesjonalnej szkole tańca. – Chcę tańczyć! Kiedy tańczę czuję miłość, wolność! – mówi młoda kobieta…”

Zaskoczyła mnie ta wiadomość trochę i nie ukrywam tego. Jak czytam od Thomasa maila to nie umiem powiedzieć, czy to jest polityka, czy jakaś inna rzeczywistość?