Chcę pomóc jak zwykle. Współczuję jedynie, że żyjemy w kraju, który zmusza Wasze dzieci do szczepienia, nie dając wyboru i nie zabezpieczając ich i Was w żadnym wypadku. Oprócz tego, że zachęcam Was do czytania wpisów dotyczących skuteczności szczepień dzieci z zespołem Downa, które wielokrotnie już prezentowałem i są to oficjalne dane.

Nie jest to proste jak pokazuje życie. Budowanie typologi w taki sposób, by ułatwić przygotowanie protokołów medycznych wspierających rozwój dziecka z zespołem Downa jest szalenie skomplikowane, gdyż każdy jest inny i ma w sobie zespół powodów..ale próbuję.

Nie wiem, czy mogę napisać: mężczyzna z zespołem Downa jest płodny, po przeczytaniu tego artykułu. Takie określenie jest pewną pułapką, ale cieszę się z jednego. Dane przedstawione w tym artykule pokazują na jedno: mężczyzna z pełną trisomią może zostać ojcem!

Budowanie pewnych wzorców służy do jednego: ustalenie efektywnych protokołów medycznych. Pozwala to na ustalenie też procedur diagnostycznych, które pozwolą lepiej reagować na problemy i kwalifikować dziecko do określonych procedur medycznych i rehabilitacyjnych. Tak jest w tym typie, są one niezmiernie ważne.

Zaczynamy od tego, co niedawno jeszcze opisywałem. Chcę to uporządkować, byśmy za każdym razem korygowali tego opisy. Jeszcze raz proszę o Wasze uwagi do tych opisów.

W nauce wciąż funkcjonują modele zbudowane w latach 90-tych ubiegłego wieku, określające typy zespołu Downa, oparte o ich specyficzne cechy. Pisałem o tym wielokrotnie, ale tytułem Waszych pytań spróbuję zbudować kilka modeli i przedstawić jak je można wspomagać.

O tym, że kobieta z zespołem Downa jest płodna i może zostać matką, jest wiedzą powszechną. Tak samo jak ryzyko urodzenia przez nią dziecka z zespołem Downa. Ale wciąż pyta się o mężczyzn.

Nie pamiętam czy prezentowałem Wam tą historię z Brazylii. Została ona przygotowana o ile pamiętam w 2012 rok. Pokazuje młodą mamę, trójki dzieci z zespołem Downa.

Tak czuję, ze to pytanie wiąże się z serią artykułów w gazetach w USA o świadomej mamie, która ma swojego syna z ZD i adaptowała 4 dzieci z ZD. Ma zatem ich całą piątkę!!!

Regres rozwojowy, który dotyka osoby z ZD powyżej 13-15 roku życia ma różne przyczyny. W najnowszym raporcie pracownicy Uniwersytetu University of Missouri-Columbia.

Gdy zaczynałem ten cykl, wiedziałem że jest on też dla mnie, dla mojego syna. Nie mógł zatem powstawać tak jak inne artykuły. W pewnych punktach, musiał przejść przez proces weryfikacji w praktyce. Dzisiaj o tym, czego dzieci nie rozumieją, jak te rozumienie usprawnić.

Temat wydaje się w miarę prosty, jeżeli wie się co należy zrobić. Wiedza jest zatem kluczowa i postaram się podpowiedzieć, jak i dlaczego należy skoncentrować się na pewnych kwestiach.

Leczenie antyutleniaczami pochodzenia roślinnego ratuje komórki w trakcie rozwoju ciąży, w taki sposób że wzrasta rozmiar mózgu. Może to zatem w sposób istotny wpływać na jakość rozwoju płodu. Te badania przeprowadzono na myszach z trisomią.

Oznacza to, że muszę dowiedzieć się jak mogę mojemu dziecku pomóc już teraz. Mamy XXI wiek, który niesie za sobą postęp i wiedzę zatem muszę wiedzieć, co chcę i co mogę zrobić dla dziecka, dla siebie i całej rodziny. Tutaj znajdziesz, krótki przewodnik dla Ciebie i Twojego dziecka.

Nigdy tego tak naprawdę nie liczyłem, ale postanowiłem sobie odpowiedzieć na pytanie: ile płodów z ZD może być poddanych aborcji w Polsce?

Rodzice “starsi” zawsze pytali się mnie: Jarek jak to się nazywa co powoduje u nas, że rodzą się dzieci z zespołem Downa?

Do tej pory wiemy, że nadmierna aktywność receptora GABA A wyhamowuje osoby z ZD. Ostatnio opublikowane badania nad dorosłymi myszami twierdzą, że …

Nie pomaga sun – l – theanina. Nie pomagają antydepresanty. Co zrobić więcej? Jakie mogą być przyczyny zmiany funkcjonowania społecznego osób z problemami takimi jak ZD czy autyzm?

No i doszliśmy do bazy, czyli jak i co leczyć. Ja zacząłbym od depresji. Zaskakuje mnie fakt, że zarówno ta “fizjologiczna” depresja, jak i ta psychiatryczna, jest powszechnie zaakceptowana, że istnieje, u osób z dysfunkcjami poznawczymi. Ale, jak przychodzi do analizy problemów o depresji nie mówi się wcale, albo w ogóle.

Dzięki Miłce i Eli zrozumiałem ostatnio dużo więcej niż się spodziewałem, że zrozumiem. Obie wspaniale przygotowują się na to co może się zdarzyć we Francji, a ja zbieram wiedzę, czego można się spodziewać z USA.